Sanat insan yaşamının, sosyal hayatın temel ögelerinden biridir. Her ne kadar günümüz dünyasında genel hayat akışında sanat ikinci planda kalsa da bireylerin sanata, sanatın da bireylere olan ihtiyacı asla tükenmeyecektir. Birbirini besleyen bu iki dinamik bir noktada elbet buluşmak zorundadır.
Ofisimize astığımız resimlerle başlayan bu yolculuk, sergileri ofis ortamına taşımamızla zirveye ulaşmıştır.
Neden işe geldiğimizde kültürel bir faaliyet gerçekleştirmiş olmayalım ki?
Günümüzde beyaz yakalı olarak tanımlanan ve gününün büyük bir çoğunluğunu ofiste geçiren bireyler çoğunlukla profesyonel hayatlarıyla, sosyal yaşamlarını dengelemekte zorlanır ve buna istinaden de kültürel faaliyetlere katılım sağlayamazlar. Oysa ki, bu kişiler belki de toplumda bu tarz faaliyetlerin birincil tüketicileridir. Peki bu kişiler bu faaliyetleri gerçekleştiremezlerse ne gibi durumlar ortaya çıkar? Öncelikle bireyin kendi psikolojisini ele aldığımızda, sosyal hayattan kopuk bir yaşamla birlikte bireyde genel bir tatminsizlik ve mutsuzluk hali başlar. Bu durum direkt olarak bireylerin yaptığı işi etkilerken, yaptıkları iş de doğal olarak sektörü ve sektörün genel durumu da direkt olarak ekonomiyi etkileyerek çok katmanlı kötü olaylar zinciri uzun vadede kaçınılmaz hale gelir. Tüm bunların dışında, beyaz yakalıların kitlesi olmaları gereken faaliyetlerden uzak kalmaları sonucunda, bu faaliyetleri gerçekleştiren organizasyonlar ve bireyler finansal olarak zarar görürler. Eğer bu zincirleri sanat perspektifinden incelersek, bir sergi açıldığında bu sergiye belki de günlük olarak en az üç yüz kişinin gelmesi ve gelen kişilerin yüzde birlik kısmının eserleri satın alması beklenir. Bu doğrultuda sergi sahibi sanatçı durumdan fayda sağlayarak sanat üretmeye devam edecek kaynaklara ulaşırken aslında birincil motivasyonu olan sanatını kişilere ulaştırma hedefine de ulaşmış olur.
Eğer tüm örneği farklı bir perspektiften inceleyecek olursak, sanatçılar çoğu zaman gerçekleştirdikleri sergileri galeri gibi kuruluşlarla yaptıkları anlaşmalar sonucu kamuyla buluşturabilirler. Peki bu nasıl bir anlaşmadır? Sanatçının sattığı eserlerden komisyon almaya yönelik oluşturulmuş bu anlaşmalar bir nevi eserde hak iddia ederler. Bu hususta alternatifi olmayan sanatçılar, kendilerinin tanıtımı ve eserlerini kamuyla buluşturabilmek ve sanatlarından gelir elde edebilmek adına bu anlaşmalar doğrultusunda eserlerini galeriye verirler. Galeriler de bu eserleri satarak aldıkları komisyon ile kendi var oluşlarını sürdürürler. Fakat son dönemlerde özellikle ortaya çıktığı üzere sanatçılar bu süreçten hoşnut değildir ve pek çok farklı ülkede, sanatçılar yaşamak için ekstra işlerde çalışarak, sanatlarını icra etmeye çaba gösterirler.
Peki bunun alternatifi yok mudur?
İşte tam da bu noktada bu yazıda değinmek istediğimiz asıl konuya geçiş yapıyoruz.
Ofis ve sanat.
(Eser: Hülya Sözer )
Bu iki kavramın bir araya gelmesi yukarıda bahsedilen sorunları çözüme ulaştırma potansiyeline sahiptir. Bunlardan ilki, beyaz yakalı olarak anılan kişilerin sanat etkinliklerine katılım sağlayamamasıydı. Eğer onlar sanata gidemiyorsa, sanat onlara gider diyerek ve ofisleri sergi alanına dönüştürerek bu kişilerin sanatsal etkinliklerde yer almasını sağlanır ve aslında dolaylı yoldan gibi gözükse de iş veriminin artışıyla birlikte sektörün kendisi ve buna bağlı olarak da ekonomi gelişir.
İkinci husus ise sanatçıların eserlerini sergilemek ve satışa sunmak için galerilerle çalışmak durumunda olması, bir başka ifadeyle sanat arz ederek gelir elde etmek için alternatif alanlarının bulunmamasıydı. Ofiste sanat aynı zamanda buna da çözüm yaratır. Sanatçılara alternatif lokasyonlar ve anlaşmalar sunarak sanatın önünün açılmasına ve sanatçıların geçinebilmek için başka işler yapmasına gerek duymadan sadece mesleklerini icra etmesine olanak sağlar. Çünkü ofislerde düzenlenen sergilerde yapılan satışlardan kimse komisyon talep etmez. Bu şirketlerin ve sanatçıların fayda sağlayacağı bir iş birliğine dönüşür.
Örnekleri var mı?
(Eser: Umut Kambak )
Dünyada bu tarz faaliyetlerin çok sık olmasa da örneklerini görürüz. Bunlardan biri de Archerson’ın düzenlediği “Buraya Nasıl Geldik?” sergisidir. Serginin ismi “Ofiste sanat olur mu?” sorusuna bir eleştiri, bir alay olarak ortaya çıkmıştır. Toplamda 9 sanatçıyı karma bir sergide bir araya getiren Archerson bu hususta sanatçılara fayda sağlayabilecekleri bir alan yaratırken, üye ve çalışan memnuniyetlerini büyük oranlarda arttırmıştır. Herkes için sanat, sanat için herkes! Diyerek sergilere devam edeceğini duyuran Archerson, bu sergiyi gezgin bir sergi haline getirerek Acarkent lokasyonuna taşımıştır.
Yorumlar